Ik betrap mezelf er de laatste tijd steeds vaker op dat ik de overtuiging heb dat er één waarheid moet zijn in de manier van coachen of hulpverlenen. Die ene methode, toepasbaar op elk persoon en elk probleem. Het antwoord op ieders vraag. Dat zinnetje of die oefening die altijd voor het grijpen ligt en wat een gevoel van vreugde en relativering oproept. Soms heb ik zelf even dat gevoel en soms heb ik het gevoel dit mee te kunnen geven aan een coachee. En natuurcoaching vind ik bij uitstek zo’n methode om weer blijer en met meer begrip en liefde voor onszelf naar huis te keren. Maar toch blijft dat knagende gevoel. Is natuurcoaching het antwoord voor iedereen? Vorige week onderging ik zelf een meditatie in het bos waarin een vriendin mij begeleidde naar mijn kern. En ik realiseerde me dat dit wellicht dat deelbare stuk kon zijn tussen al die methodes; contact maken met je bron. Oftewel, voelen wie je bent als je het ego en je angsten los kunt laten. Bij mij bleef er een rustig en wijs gevoel over. Daar identificeer ik me graag mee. En kunnen putten uit deze onuitputtelijke bron maakt krachtig en vol vertrouwen. En dat gevoel zoeken we volgens mij. Of onze bron nou God is of een gevoel in onszelf. Het bos helpt mij om dichter bij mijn bron te komen. Wat helpt jou?

Recommended Posts