Laatst was ik met een cliënt in gesprek over de drijfveren in het leven. En zij zei tegen mij; “Ik denk dat de kunst van het leven is om zoveel mogelijk te genieten en daar vervolgens zoveel mogelijk van uit te delen.” Dat vond ik eerst wat simpel klinken maar er zit bij nader inzien wel een grote kern van waarheid in. We maken het onszelf zo verschrikkelijk moeilijk. We moeten altijd veranderen en verbeteren. Altijd weer is daar die overactieve interne criticus die ons eigenlijk steeds vertelt dat we ergens niet (goed) genoeg in zijn. Vermoeiend en ook deprimerend. Want als we onszelf al niet goed genoeg vinden, hoe zien anderen ons dan? Tijdens de coaching komen er (onbewuste) overtuigingen aan het licht. Wat vertel je jezelf? Wat probeer je te beschermen? Ik zie het vaak zo; We bestaan uit een tonnetje, voor ongeveer de helft gevuld met onze eigen overtuigingen, ervaringen en gevoelens. Gevoelens gebaseerd op vertrouwen of angst. De andere helft van de ton is leeg en mogen we vullen met voedende, gezonde en vrolijke dingen. En voor die angstige en negatieve emoties in die ton, daar zijn we extra aardig voor. Met een beetje humor en een knipoog. Want onze overtuigingen hebben de beste bedoelingen, namelijk onszelf beschermen. Neem een eerlijk kijkje in die ton, leer de inhoud kennen, accepteer het en gooi dat tonnetje vol met alles waar je van geniet en wat het leven waardevol maakt! Je hoeft niet te veranderen, jij bent de hele perfecte inhoud. En deel dat met de mensen om je heen.

De meeste mensen die zich aanmelden voor een coachingssgesprek lopen al een tijdje rond met een bepaald gevoel of probleem. Vaak begint dit door een situatie, een sluimerende gedachte, een overtuiging.. Natuurlijk probeer je eerst zelf om weer beter in je vel te komen dus ga je oplossingen bedenken. Dit kan helpen, maar soms ook niet. Het gevoel neemt af en komt weer terug en je gaat nog harder werken en denken aan een oplossing. Als je je na een tijdje nog steeds niet beter gaat voelen kun je moedeloos raken, somber of zelfs depressief. Het denken neemt de overhand en je gevoel wordt er niet beter op. Tijdens de eerste twee coachingssessies gaan we rustig en grondig op zoek naar de basis van dat gevoel. Laag voor laag. Welke gebeurtenissen, welke overtuigingen of welke gedachtes veroorzaken jouw gevoel? En wat vertelt dat gevoel jou eigenlijk? We gebruiken natuurlijke materialen, onze zintuigen en de rust van de natuur om tot de diepste laag te komen. En van daaruit formuleren we samen een wens. Een doel. Zodat je door de bomen het bos weer kunt zien.

Ik betrap mezelf er de laatste tijd steeds vaker op dat ik de overtuiging heb dat er één waarheid moet zijn in de manier van coachen of hulpverlenen. Die ene methode, toepasbaar op elk persoon en elk probleem. Het antwoord op ieders vraag. Dat zinnetje of die oefening die altijd voor het grijpen ligt en wat een gevoel van vreugde en relativering oproept. Soms heb ik zelf even dat gevoel en soms heb ik het gevoel dit mee te kunnen geven aan een coachee. En natuurcoaching vind ik bij uitstek zo’n methode om weer blijer en met meer begrip en liefde voor onszelf naar huis te keren. Maar toch blijft dat knagende gevoel. Is natuurcoaching het antwoord voor iedereen? Vorige week onderging ik zelf een meditatie in het bos waarin een vriendin mij begeleidde naar mijn kern. En ik realiseerde me dat dit wellicht dat deelbare stuk kon zijn tussen al die methodes; contact maken met je bron. Oftewel, voelen wie je bent als je het ego en je angsten los kunt laten. Bij mij bleef er een rustig en wijs gevoel over. Daar identificeer ik me graag mee. En kunnen putten uit deze onuitputtelijke bron maakt krachtig en vol vertrouwen. En dat gevoel zoeken we volgens mij. Of onze bron nou God is of een gevoel in onszelf. Het bos helpt mij om dichter bij mijn bron te komen. Wat helpt jou?